Sinds september heb ik een nieuwe hoofdjob. Ik sta voor de klas in een Buitengewone Secundaire school. Elke schooldag is een nieuw avontuur, elke dag is er wel iets om me over te verwonderen, elke dag minstens één moment van stress bij een leerling, bij mezelf of bij een collega. Dankzij mijn burn-out en de technieken die ik daardoor leerde kan ik om met deze stress en spanningen en keer ik elke dag tevreden terug. Meer nog, ik hou echt van dit werk!
Sinds september heb ik dus ook nieuwe collega's. Enthousiaste, lieve mensen die het verschil willen maken, elke dag opnieuw. Mensen die onze leerlingen mee willen begeleiden en meebouwen aan hun toekomst.
Vorige week was ik in gesprek met één van die fijne collega's. We hadden het over de stress die onze job meebrengt en hoe ik daar als burn-out coach naar kijk.
'Heb jij bij mij al signalen van burn-out herkend?' Ze keek me in de ogen toen ze de vraag stelde, maar liet onmiddellijk merken dat ik niet hoefde te antwoorden.
Ik hoop dat ik bij een volgende koffiemoment in de lerarenkamer de kans krijg om terug te komen op dit gesprekje. Ik wil haar graag uitnodigen op een sessie 'leer burn-out begrijpen' zodat ik haar kan vertellen dat de weg van burn-out preventie bestaat uit kleine stapjes, stapjes die iedereen kan zetten. Zodat ik kan vertellen wat die stapjes inhouden en hoe je je eigen stress-signalen kan herkennen en ontmijnen. Ik vermoed dat ze het een geruststellend verhaal gaat vinden. Wat denk je, zou het helpen als ik pralines meeneem voor bij mijn koffiepraatje?