Pepe was een man van weinig woorden, de oorlog had hem oud gemaakt, stil ook. Voor mij was hij als kind heel mysterieus, hij was een man met veel geheimen. Ik had heel veel vragen voor pepe over hoe het was in de oorlog, maar die durfde ik niet goed te stellen. Hij zat uren aan de keukentafel met zijn rug naar de stoof. Hij zat ook uren onder zijn favoriete perelaar. Zitten en roken, vaak diep in gedachten verzonken, emotioneel of nors. Pepe met zijn houten klompen, geruite pet, zijn zelfgerolde sigaretjes en zijn blauwe werkkledij. Hij leek een figurant uit Bokrijk.
Dolf, een vriend van pepe, woonde in de buurt en was een super lieve man. Het was niet altijd gemakkelijk om met Dolf een babbeltje te doen want hij stotterde. Ik heb altijd gedacht dat dat de schuld was van die oorlog was waar pepe en Dolf samen naartoe waren gegaan. Als pepe en Dolf samen onder de boom of bij de stoof zaten konden ze goed praten. Maar de gesprekken stokten als wij erbij kwamen. Mysterie alom.
Pepe Bussche was mijn buurman en hij had een bolbaan op zijn erf. Door het keukenraam hadden we zicht op deze plek waar op zomerse dagen magie ontstond.
Pepe werd een ander mens als het om zijn bolbaan ging. Hij werd een bricoleur die zijn bolbaan verzorgde, sociaal, actief, speels, competitief en hij lachte vaak. Ik vond het geweldig om pepe zo te zien. Wellicht was pepe op dit moment zijn beste zelf.
Overdag mochten we hem helpen om met een jutezak en een zelfgemaakt werktuig de bolbaan glad te strijken, of helpen bij het herstellen en onderhouden van het zelfgemaakte scorebord of de scheve zelfgemaakte zitbank. Als we goed geholpen hadden kregen we altijd een echte cola uit een flesje - dat voelde ultramodern in die tijd - op het zelfgemaakte bankje naast de bolbaan. Pepe was dan dankbaar en content.
Uiteindelijk was het gewoon een plek met aangestampte aarde en 2 paaltjes in de grond, vooraan op het erf van een boerderij, zichtbaar van op straat. Maar na werktijd kwamen de mensen uit de buurt naar de bolbaan en en er ontstond een levendige warme sfeer. Allerlei soorten mensen kwamen samen spelen. De bolbaan bracht verbinding. Er werd gespeeld, gevloekt, gebabbeld en gelachen. Iedereen was welkom en iedereen mocht meedoen.
Ik vond het geweldig om bij de bolbaan te zijn. Ik vond het heerlijk om iedereen te observeren en met iedereen een babbeltje te doen, ik was in mijn element. En wanneer iemand mij vroeg wie ik was zei ik steevast 'Ik ben Elske van de bolbaan'.
Vandaag, meer dan 40 jaar later ben ik dankbaar dat ik Elske van de bolbaan mocht zijn. Ik ben bricoleur op mijn atelier, ik ben graag sociaal, actief, speels, een beetje competitief en ik lach graag. Maar ik zit ook graag voor het houtvuur wat te denken, of in mijn zetel naar buiten te kijken. En op dit eigenste moment begrijp ik plots waar het verlangen vandaan komt om een fruitboom in de tuin te hebben.
*****
Hoe wijzelf en onze familieleden emotioneel zijn omgegaan met wat we meegemaakt hebben is bepalend of het vandaag ballast is of niet. Heb jij nog opruimwerk te doen? Af en toe wat emotioneel opruimen doet goed!
Ook stilstaan bij je familie en familiepatronen kan verhelderende inzichten opleveren om te weten wat je kan doen als je wil groeien als mens .
(Met een knipoog naar systeemdenken).
Mogelijks saboteren je eigen overtuigingen jou om bepaald gedrag te doorbreken. Veel van deze overtuigingen zijn reeds ontstaan in onze kindertijd. Met een coach als klankbord kan je nieuwe inzichten krijgen en tot actie komen. Welkom in Tondelhuis.