Zand op straat haalde mijn fiets onderuit toen ik een bocht moest nemen op weg naar het werk. Van het ene moment op het andere veranderde ik van een actieve contente mens in een slachtoffer. Adrenaline, pijn en tranen inclusief. Jazeker, ik had pijn, ik werd er zelfs misselijk door. En toch kon ik niet inschatten waar het allemaal zeer deed en hoe erg het was. Op het werk ging ik niet meer geraken, dat was verdomd duidelijk. Ik ben heel even boos geweest op de fietser voor wie ik had moeten remmen en op het stadsbestuur dat de straten moest onderhouden. Ik besefte dat dit vingerwijzen mij niets opleverde en eigenlijk ook niet helemaal fair was dus daar ben ik mee gestopt.
Ik kreeg hulp en ondersteuning van lieve collega's die daar toevallig ook waren, van een buurtbewoner die bijzonder gul en vriendelijk was. Ik kon niet anders dan die hulp te aanvaarden. Ik vloekte. Ik haat het gevoel van afhankelijkheid. Waarom was ik toch zo lomp. Dju toch. Ik wou geen slachtoffer zijn. Niet nog een keer.
We zijn bijna 3 maanden later en ik ben nog steeds aan het herstellen van een skiduim. (Lees het ligament van mijn duim was af). Het zal nog heel wat maanden duren voor ik een punt achter de revalidatie mag zetten.
Ik kijk uit naar de dag dat ik weer richting werk mag rijden, gelukkig komt die dag heel dichtbij. Heerlijk. Ik trek me op aan de kleine stapjes in de goede richting.
Ik blijf nog beperkt in mijn handelingen. Ik kan nog steeds niet veteren, geen ritsen dichtmaken, een pot choco opendraaien of netjes met mes en vork eten.
Er zijn veel meer dingen die ik wel kan! Nieuwe dingen zelfs! Ik wou me niet blijven wentelen in hulpeloosheid en zelfmedelijden. Ik was niet onmachtig, een aantal dingen kon ik echt zelf in handen nemen.
Het eerste wat ik deed was mezelf trakteren door online nieuwe schoenen bestellen zonder veters. Dat kon ik en dat maakte me minder afhankelijk. - Bij nader inzien had dat trakteren nog wat uitgebreider gekund. -
Zo'n accidentje levert je medeleven en empathie op. Maar dat moet ook niet te lang duren, daar heeft niemand iets aan. Ik heb gehuild, geklaagd, gevloekt, baaldagen gehad. Maar ik heb deze ook netjes afgelijnd. Er waren momenten dat ik het toeliet, maar er waren vooral momenten dat ik plannen maakte om dingen aan te pakken.
Er waren ook momenten dat het me overviel, het verdriet en het zelfmedelijden. Toen ik hoorde dat ik een operatie nodig had bijvoorbeeld, of het moment dat ik besefte dat het wel een jaar zou duren voor ik weer alles zou kunnen. Creatief bezig zijn met een gips heeft wel zijn beperkingen maar ik vond toch manieren om mijn emoties te kanaliseren op een manier die bij mij past.
Mijn dagelijkse rituelen duren langer - evident natuurlijk - dus ik leerde om tijd te nemen om mezelf te verzorgen. Ik hield me aan de instructies van de dokter en bewaakte mijn eigen grenzen. Ik luisterde naar mijn lichaam en werd elke dag behendiger om eenvoudige handelingen zonder mijn duim uit te voeren. Mijn hond week geen meter van mijn zijde en zag dat ik goed bezig was.
De tijd om te ontspannen, te ontmoeten en te genieten heb ik omarmd. Er was tijd om te lezen, bij te kletsen, samen te lachen, films te zien, toneelvoorstellingen bij te wonen. Ik kwam er eindelijk toe om foto's te zoeken en te selecteren van mijn voorouders. Iets wat ik al lang wou doen en eindelijk kwam het er van. Hier genoot ik echt van.
Het was ook fijn om er te kunnen zijn voor anderen. Mijn luisterende oren waren beschikbaar, mijn brein kon meedenken met hun zorgen, problemen en dromen. Ik voelde verbinding, vriendschap en liefde. Mijn relativeringsvermogen werd door deze contacten ook aangescherpt.
Ik kon elke dag om heel veel dingen dankbaar zijn. Dankbaar voor de zorg die ik kreeg, ontroerd wanneer ik alweer een leuke attentie mocht ontvangen, bezoek kreeg of een bericht van iemand die aan mij dacht. Dankbaar ook dat ik 's morgens nog even in bed kon blijven liggen want goed slapen was de eerste maanden geen evidentie.
Ik zette mijn roze bril op en greep kansen die dit ziekteverlof me bracht. Zo leerde ik nieuwe dingen. - Met dank aan het internet -
Ik leerde met succes planten stekken, volgde een online opleiding en leerde als 'generatie X' eindelijk instagrammen. Op deze manier nam ik het heft weer in eigen handen en zat ik niet machteloos mijn tijd uit te zitten.
Je kiest niet wanneer je een slachtoffer bent of niet, dat overkomt je vanzelf. Je kiest wel hoe je er mee omgaat. Ik heb gekozen om niet in mijn slachtofferrol te blijven hangen.
Groeten van een actieve, contente mens die bijna weer naar het werk mag. Joepie.
***
Stap uit je slachtofferrol met deze tips:
Focus op kleine stapjes in de gewenste richting.
Vier elke vooruitgang. (Mini-feestjes zijn ook feestjes)
Trakteer jezelf.
Wees eerlijk met jezelf en geef je emoties de ruimte zodat ze kunnen wegebben.
Maak tijd om te ontspannen.
Maak tijd voor ontmoetingen.
Doe aan zelfzorg.
Stel je behulpzaam op voor anderen met respect voor je eigen noden en grenzen. Laat je relativeringsvermogen aanscherpen.
Sta stil bij dingen waar je dankbaar voor bent.
Zet je positieve bril op en grijp kansen.
Leer nieuwe dingen, ga nieuwe uitdagingen aan.
Comments